Jesteśmy grupą rodziców, którzy patrząc na cierpienie swoich dzieci nie godzili się z faktem, że dostępna pomoc psychiatryczna to już wszystko, co możemy naszym bliskim oferować. Nie godziliśmy się także na krzywdzące, stereotypowe traktowanie problemu zdrowia psychicznego, stygmatyzację a nawet ostracyzm społeczny. Od początku było dla nas jasne, że jako rodzina stanowimy ważny element w procesie zdrowienia i powrotu do społeczeństwa. Jednak brakowało nam wiedzy, umiejętności a czasem siły na codzienną, trudną pracę z członkiem rodziny w kryzysie psychicznym, żmudne proszenie o adekwatną pomoc medyczną, przedzieranie się przez tony dokumentów aby uzyskać pomoc socjalną i jednoczesne tłumaczenie lokalnej społeczności, że wygłaszane stereotypy ranią i utrudniają powrót do zdrowia. Czuliśmy się bardzo samotni i opuszczeni w tej nierównej walce z trudnościami.
Z drugiej strony, ciążyło nam przekonanie, że jeśli my nie zrobimy czegoś dla naszych dzieci, nie wykrzyczymy w ich imieniu potrzeb, jakie mają – nikt im nie pomoże, bo sami nie są w stanie poprosić o pomoc. Z takiej bezsilności rodziców narodziła się decyzja o utworzeniu Stowarzyszenia.
W 2003 r., kiedy zawiązywaliśmy Stowarzyszenie, psychiatria była latami niedofinansowana. Powszechnie dostępną ofertą było łóżko w szpitalu lub zdawkowe, mocno niewystarczające wizyty w Poradniach Zdrowia Psychicznego. Działania Stowarzyszenia od początku skierowane były do osób w kryzysie psychicznym, ich rodzin i opiekunów. Przez wiele lat konsultowaliśmy się z rodzinami w całym kraju będącymi w podobnej sytuacji, organizacjami działającymi na rzecz osób w kryzysie psychicznym i ich rodzin. Sięgaliśmy też do opracowań rozwiązań terapeutycznych na świecie. Przełom przyszedł w 2013 r., kiedy Regina Bisikiewicz, matka z podobnym do naszych doświadczeniem znalazła w Zachodniej Laponii zespół lekarzy – entuzjastów, który wypracował specyficzny sposób podejścia do pacjenta, Open Dialogue Approach. To był element, którego brak wszyscy intuicyjnie odczuwaliśmy. Pojawiła się nowa nadzieja na odzyskanie zdrowia psychicznego. Jednak było to wciąż niemożliwe do powszechnego zastosowania
w ówczesnym systemie lecznictwa. Dzięki wielkiemu wysiłkowi wielu specjalistów, także autorytetów
w dziedzinie psychiatrii, oraz organizacji pozarządowych udało się stworzyć Narodowy Program Zdrowia Psychicznego i rozpocząć pilotaż Centrów Zdrowia Psychicznego.
Dzięki zaradczości i refleksowi Pani Ordynator Odziału Psychiatrii w Szpitalu Ducha Św. w Sandomierzu, lek. psychiatrii Renacie Mirowskiej-Masternak, jedno z pierwszych pilotażowych centrów powstało
w Sandomierzu, obejmując opieką mieszkańców powiatów sandomierskiego i opatowskiego.
W 2024 r., pierwsi pracownicy Centrum Zdrowia Psychicznego oraz Stowarzyszenia „Nadzieja” uzyskali certyfikaty ze szkolenia w podejściu Open Dialogue Approach. Wspólne działania CZP i Stowarzyszenia zainicjowały w naszym regionie sieć wsparcia społecznego opartą na współpracy międzyinstytucjonalnej
i interdyscyplinarnej na rzecz osób w kryzysie psychicznym, ich rodzin i piekunów. Jeszcze dużo jest do zrobienia w tym temacie ale jesteśmy już gotowi do udzielania pomocy osobom w kryzysie i ich rodzinom na poziomie standardów zgodnych z trendami współczesnej psychiatrii.
